gece yarısı, soğuk ve sessiz hastane koridorları…ben yutkunamadıkça boğazımda büyüyen kocaman bir acı var, dizlerimin üzerine çökmüş sessiz sessiz akan gözyaşlarımı dindirmeye çalışırken güçlü olmam gerektiğini hatırlatıyorum kendime. “sen güçlü olmazsan kimseyi toparlayamazsın, sen güçlü olacaksın. sen güçlü olmak zorundasın”yazacak, anlatacak çok şeyim var, ben sustukça içimde büyüyor hepsi. anlatacağım,toparlayamıyorum cümlelerimi. bu anı, yaşadığım o çaresizce acıyı ve her şeye rağmen bir kez daha dimdik ayakta kalabildiğimi asla unutmayacağım.

üşümüş de nerelere girmişsin sen...

son mu bahar ?

bonjour! edit:pera palas oteli

her seferinde bu başlığı bir harf yanlış okuyorum

al sana anın fotoğrafı :))kızlardan da benzer pozlar bekliyorum ;)