port stanley, ontario

olmaz deme, cheers

uykusuz her gece

bugün öğlen çekmiştim

müessese olarak; evlilik. kendi tüzel kişiliğini var etmek gayesi ile doğan evliliklerden biri de annemle babamın ki. 88 senesi, birbirleriyle o seneye değin hiç karşılaşmamış belki de görünüm olarak birbirlerinin hayalini hiç kurmamış iki bambaşka insanın ilelebet sürmesini amaç edindiği bir sözle, nişanla başladı. takip eden yıl; iki gencin kendilerinin mutlu günlerini tebrik edip, yakalarına taktıkları çeyrekliklerle, ecnebi paralarıyla kutlayan dostların ellerini sıkmak ve onları evlerinde ağırlamakla en mutlu yıl olarak hafızalarına kazındı. en güzel fincanlarda kahveler, en parlak bardaklarda çaylar ikram edildi. misafir odasında ki vitrinde sergilenen kristal takımların ışıltısında en güzel sohbetler edildi. tabi yıllar geçti modası geçen takımlar ya atıldı, ya parça parça eksildi ya da bir koliye doldurulup depoya ve yahut kilerin en dip köşe kısmına sokulup gizlendi. ta ki o eski fincanlar tekrar ortaya çıkabilmek için kahvelere hasret sessiz çığlıklarını, nostalji heveslisi çocukların kulaklarına işittirebilinceye kadar, sonrası iktidarlarına tekrar kavuştular.anemin çeyizinden aldığım fincan ve aceleye gelmiş özensiz bir fotoğrafı;

(bkz: astoria park)karsi taraf manhattan.

kaldığımız yerden devam

cinli midir nedir anlamadim

kansızlık.