eskiden heyecanla gelmesini beklediğim doğum günümün artık o kadar da hızlı gelmemesini istiyorum sanırım.

geçen hafta bu saatin fotoğrafı aslında bu. kendi başıma ayağa kalkıp annem olmadan birkaç adım attım diye o kadar mutlu olmuştum ki çekmek istedim. bu kareden birkaç gün önce ise istanbul'da metrolardan metrobüslere, avmlerden konserlere, işten kafeye koşan bir kızdım. her anlamda bağımsız, güçlü ve oturmuş hissetmeye başladığım bir dönemdi. manevi olarak elbet tabi aynı noktadayım. ancak “basit bir operasyon” diye girdiğim ameliyathaneden öyle bir halde (doktorumun başarısı olmasa belki çok çok daha ağır bir halde çıkacaktım) çıktım ki, pamuk ipliğini hissettim boynumda. drama queenliği severim ben, bakmayın şu an gayet iyiyim, her geçen gün toparlanıyorum. ama bugünleri, hayatın “andan” ibaret olduğunu, sağlık olmazsa hiçbir şeyin öneminin olmadığını ve ailenin kıymetini öyle bir anladım ki. olur ya, unutacak olursam diye, bu kare burada kalsın. tatile gidemediğine üzüldüğün hayat bir günde koridora çıktığına sevindirmiş. ağrısı, sızısı, sağlık problemi olan herkese en en en acilinden şifalar dilerim.edit: az önce de yazdığım gibi, basit bir rahatsızlıktı aslında ve şu an çok daha iyiyim. soran herkese buradan da ayrıca teşekkür ederim.

boyadan sonra kesime de el attım. kuaför masrafım sıfıra doğru gidiyor*.

böyleli bir gün..

böyleli bir gün..

yikilmadim ayaktayim :(

sırıtma sırıtma:))

istanbul icin sahur vakti mihih

bu akşam brütüs olmaya karar verdik.

soyut 30*30 tablom ihtiyacım olduğu için satılıktır, yazabilirsiniz. ofis vb için iyi olabilir.

akrilik tablom, ihtiyaç olduğu için satıyorum. almak destek olmak sergilemek isteyen yazabilir

dedim neden tekrar izlemeyeyim.